ჩვენი საამაყო კურსდამთავრებულები

მიხეილ უკლება. საქართველოს სრულუფლებიანი ელჩი ბულგარეთში

დავით სურგულაძე _ რადიოინჟინერი, პროფესორი, სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი მეცნიერებისა და ტექნიკის დარგში. მრავალი პატენტისა და ლიცენზიის ავტორი. მისი ქალიშვილი ნინო სახელგანთქმული ლა_სკალას სოლისტია.

ნოდარ ცინცაძე _ ეტიმოლოგი (მცენარეთა დაცვა), ბიოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი, ავტორი არაერთი წიგნისა და სახელმძღვანელოსი.

ანზორ ოდიშარია _ მეან-გინეკოლოგი, პროფესორი, აკადემიკოსი.

რეზო ზაქარიაძე _ მედიცინის მეცნიერებათა კანდიდატი, სპეციალობით პედიატრი.

ზია (ვლდიმერ) სეიდიშვილი _ სპეციალობით მხატვარი. იგი მხატვარ-პოეტია და ლექსების კრებულის ავტორი.

ზიას ძმა ბორია (რეზო) _ ინჟინერ_ელექტრიკოსი.

გურამ ხაზარაძე _ ინჟინერ_მექანიკოსი, იყო „ავტოვაზმომსახურების“ გენერალური დირექტორი. ამჟამად სააქციო საზოგადოება „აგატის“ გენერალური დირექტორის მოადგილეა.

გივი სადრაძე _ ტექნიკური უნივერსიტეტის პროფესორი, ბათუმის უნივერსიტეტშიც კითხულობდა ლექციებს.

კახი საყვარელიძე _ ბრწყინვალე ინჟინერ-ელექტრიკოსი.

გიორგი (ჟორა) პერტაია _ ავიაციის დამსახურებული მუშაკი, ცნობილი პილოტი _ ასი.

ზოგიერთი ცნობით, ოპერისა და ბალეტის სოლისტი ზურაბ კიკალეიშვილიც ჩვენი სკოლელია.

ნოდარ ანდღულაძე _ იურისტი.

იუზა ვასაძე _ აკადემიკოსი.

ვაჟა ჩხაიძე _ თბილისის სისხლის გადასხმის ინსტიტუტის მთავარი ექიმი.

მისი ძმა რეზო ჩხაიძე _ სოხუმის სასოფლო_სამეურნეო ინსტიტუტის რექტორი, პროფესორი.

თენგიზ ჩარკვიანი _ მედიცინეს მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი

ალექსანდრე (შოშია) ჩხაიძე –დრამატურგი, ცნობილი საზოგადო მოღვაწე. ავტოორი მრავალი მხატვრული ნაწარმოებისა. უსაყვარლესი და პატივსაცემი პიროვნება ყველა ბათუმელისა. მასზე ნეკროლოგის დაწერაც კი აკრძალა ა. აბაშიძემ და მხოლოდ 2008 წელს მადლიერმა ბათუმელმა ხალხმა ღირსი პატივით მოიგონა.

ცნობილი საზოგადო მოღვაწეები, ღირსეული პიროვნებები:

ლევან (ლეონთია) სურგულაძე, რეზო მხეიძე, გივი გორდეზიანი, კუსა სიხარულიძე, ირაკლი თოფურია, გივი ინწკირველი, ჯუკული გამსახურდია, გოგი ებრაელიძე, ნანული და იორამ იორაშვილები, ნუნუ ჩხატარაშვილი, სკამკოჩაიშვილი მარიამი, მამუკა ვირუბოვი, როსტომ აბაშიძე, ედუარდ (ჭუკა) ჯოჯუა, იაკუბოვი შალვა, ლალა ქიქოძე, დავით ნოდია, კანდელაკი იური, სვანიძე ნოდარ (პროფესორი), შენგელია გივი, დები ხარამანსკაიები, ქემალ მიქელაძე, ერიკ ხეჩინაშვილი, ოთარ ლორთქიფანიძე, ვახტანგ (ვატული) აფშილავა, ლევან თოფურიძე, რეზო მუქერია, ბერდო მხეიძე, იური ჭედია, ოთარ ბზიკაძე, გიზო ფარცხალაძე, ძმები მამია და სოსო ხელაძეები, კოკა ბზიავა, გიორგი (ჟორა) ხაზარაძე, გურამ სადრაძე, ვახტანგ (ჟიული) ცინცაძე, კარლო და დევი ბეჭვაიები, სოსო და კოკა ჭავჭანიძეები, გოგი ბახია, ლეონიდე (ლედიკო) ქიქოძე, კარლო ნიკოლაიშვილი, ოთარ ჟღენტი, ჯანო დოკვაძე, ბაუკი ჟღენტი, ნოდარ ჯაში, შევრეთ სულეიმანოღლი, ამიკო მელუა (მისი შვილიშვილი ცნობილი მომღერალია ლონდონში), ენვერ მალაზონია, მამია ტუღუში, ტყუპები _ რეზო და ნოდარ პერტიები, იმელი ლომთათიძე, გიზო ბოკერია, გურამ ჩახვაძე, გივი კაჭარავა, შუქრი ნიკოლაიშვილი, ოთარ ბერძენიშვილი, ჯემალ დიასამიძე (გუსეინ გუსლის ეძახდნენ), ვალიკო გალოგრე, ტოგო ნიქაბაძე, ენვერ (ამირან) ტაკიძე, თამაზ და ენვერ ქათამაძეები, ბაჩანა ნიკოლაიშვლი, თენგიზ მელაშვილი, გოგი კვაჭანტირაძე, ალი და ნაბი ფაღავები, თემურ ჩხიკვაძე, თამაზ დგებუაძე, რესან კონცელიძე, ჯერო მითაიშვილი, გენო მაქაცარია, გივი გუგუშვილი, გურამ რამიშვილი, ამირან თავართქილაძე, ნუგზარ რუხაძე, ვანდი (ლევან) გორდაძე, ზაალ კაკაბაძე (ცნობილი კინო-რეჟისორი; ზაალ კაკაბაძემ თავისი მუშაობის 51 წლის განმავლობაში გადაიღო 78 მხატვრული, დოკუმენტური და მუსიკალური ფილმი, რომლებმაც ჰპოვეს საკავშირო და საერთაშორისო აღიარება. მათ შორის ქართველი მაყურებლის მიერ კარგად მიღებული ფილმები „ორერა, სრული სვლით!..“ (1970), „მზიური“ (1972), „სიყვარული, ივერია და..“ (1973), „უმცროსი და“ (1978) და სხვები.

ზაალ კაკაბაძემ პირველმა შექმნა ქართულ კინემატოგრაფიაში ახალი ჟანრი _ კინო-ბალეტი. კინო-ბალეტი „მწირი“ (1976, ლერმონტოვის პოემის მიხედვით) დაჯილდოებულია ნიუ-იორკისა და ჩიკაგოს საერთაშორისო კინოფესტივალების უმაღლესი პრიზებით „გრან-პრი“; ინახება ლოს-ანჯელესის ფილმსაცავის „ოქროს ფონდში“, ნიუ-იორკის ლინკოლნის ცენტრში და ვაშინგტონის აშშ-ის კონგრესის ბიბლიოთეკაში; კინო-ბალეტი „პრომეთეოსი“ (1983, სკრიაბინის სიმფონიის „ცეცხლის პოემა“ მიხედვით) დაჯილდოებულია კიევის კინოფესტივალის პირველი პრიზით; კინო-ბალეტი „მეთორმეტე ღამე ანუ როგორც გენებოთ“ (1985, შექსპირის კომედიის მიხედვით) დაჯილდოებულია „ARABESQUE“ და „GOLDEN FLEECE-88“-ს საერთაშორისო კინოფესტივალების უმაღლესი პრიზებით „გრან-პრი“, სერგი დიაგილევის საზოგადოების მიერ აღიარებულია „ყველა დროისა და ხალხების საუკეთესო კინო-ბალეტად“; მხატვრული მუსიკალური ფილმი „ალი ბაბა და ორმოცი ყაჩაღი“ (1990, შაჰრაზადას ზღაპრის მოტივების მიხედვით) დაჯილდოებულია „GOLDEN FLEECE-90“-სა და „POST-MONTREUX-92“-ის საერთაშორისო კინოფესტივალის პრიზებით.

ბოლო დროს გადაიღო ფილმები: „მზე, ჰაერი და ... ნა-ნა“ (1993), „საჩუქარი“ (1997), „პიანისტთა მეორე“ (2000), „სამშობლოს სახელით“ (2002), „გიგი“ (2003).

ამჟამად ის „საქართველოს ხელოვანთა დახმარების საერთაშორისო ფონდის“ სამხატვრო ხელმძღვანელი და ამერიკული სტუდია „Z&D ENTERTAINMENT“–ის პრეზიდენტია.), ენვერ ჩხაიძე, ბესიკ სვანიძე, ედნარ მეგრელიძე და იური ცინცაძე (ციმციმა) (სუხიშვილის ანსამბლის შესანიშნავი მოცეკვავეები იყვნენ), ანზორ ზამბახიძე (ცნობილი ჟურნალისტი), ალექსანდრე (ალიკა) ლორია (პროფესორი), ზაურ და ანზორ დობორჯგინიძეები, ჯანრი კაშია (ცოტა ხანს ყოფილა ჩვენს სკოლაში), ჯონდი ბაღათურია (საქართველოს პარლამენტის წევრი), ლესტან და გრიოლეონ დარახველიძეები, დურსუნ ჩაუშბა, რობერტ მამალაძე.

ძმები ანდღულაძეები: ნოდარი _ იურისტი, თბილისის ერთ-ერთი რაიონის პროკურორი იყო. (მან ყოფილ დირექტოს, გ. ლორთქიფანიძეს, მოუყვა, რომ 1937 წელს მამა გადაუსახლეს და მეორე დღეს გაკვეთილზე დააგვიანდა. ფრთხილად შევაღე საკლასო ოთახის კარი. მასწავლებელმა, ქსენია ვასაძემ სწრაფად შემიყვანა ოთახში, დამაყენა და ბავშვებს მიმართა: აი, ქვეყნის მტრის შვილი, თავხედი, როგორ გაბედა სკოლაში მოსვლა. მთელი გაკვეთილი ფეხზე ვიდექი, გაქცევის შემეშინდა და გულსაკლავად ვტიროდი.

მისი ძმა ზურაბ (ჯუნა) ანდღულაძე _ შორეული ნაოსნობის გემის კაპიტანი. 1995 წელს ნორვეგიაში ახლადაგებულ გემს ეწოდა „კაპიტანი ანდღულაძე“. ეს გემი დღესაც სერავს ზღვებსა და ოკეანეებს.

მესამე ძმა ნუგზარ ანდღულაძე _ სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი მეცნიერებისა და ტექნიკის დარგში, ღირსების ორდენის კავალერია, მრავალი ნაშრომის ავტორი.

ნუგზარ ანდღულაძემ მომცა ალექსანდრე (შოშია) ჩხაიძის წიგნი “ჩვენებურები” წარწერით: “ჩემს ნუგზარს ანდღულაძეთა სახელოვანი გვარიდან! მართალია ეს წიგნი დღევანდელი მაზანდით ერთ კონა ნიახურად ფასობს (5 მანეთი), მაგრამ იგი ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც მოგიძღვნი შენ და შენს ოჯახს სიყვარულით, ყველა მამულიშვილურ საქმეში წარმატების სურვილით! ალ. (შოშია) ჩხაიძე.

10 სექტემბერი. 1992 წელი“

კარადიდან სხვა ნივთებთან ერთად ეს წიგნებიც წაიღეს. არა და ჩვენს სკოლადამთავრებულ ორ საამაყო ადამიანს ეკუთვნოდა.

შოთა სტეფანეს ძე ქემხაძე ბათუმის პედინსტიტუტის პროფესორია _ მათემატიკოსი.

მერაბ ფარცხალაძე_ კომპოზტორი (მხ. ფილმი “იმერული ესკიზები”)

მამია ჯიჯეიშვილი _ ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი.

ჯუმბერ გაბუნია _ მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი, ექიმი ქირურგი, ენდოკრინოლოგი, რომლის ნაშრომებია: „ჩიყვის ოპერაციის გაუტკივარების ზოგიერთი ასპექტი“, „კვანძოვანი ჩიყვის კონსერვატული და ქირურგიული მკურნალობა (კლინიკა, მორფოლოგია და ექსპერიმენტი)“ და ას ოცზე მეტი მეცნიერული ნაშრომი, რომლებიც იბეჭდებოდა საბჭოთა კავშირის სხვადასხვა ქალაქებში.

თამაზ დიასამიძე, თბილისის ბავშვთა რესპუბლიკური საავადმყოფოს ყელ-ყურ-ცხვირის განყოფილების გამგე _ შესანიშნავი ქირურგი, პაციენტების მიერ `მსოფლიოში ყველაზე კეთილ მომღერალ ექიმად~ წოდებული; მოწოდებით ქველმოქმედი, რომელიც ყოველი შვებულების დროს თბილისიდან ბათუმში ჩამოდიოდა და უფასოდ აკეთებდა ოპერაციებ.ს ხელმოკლე ოჯახებისა და უპოვართა განმკითხავი, კოლეგიათა მიერ წლის საუკეთესო ექიმთა რეიტინგში არაერთხელ აღიარებული... ცნობილი ქართველი მედიკოსების _ ტარსაიძის, გომერთელის, ჟორჟოლიანის ტრადიციების გამგრძელებელი. ექიმი ესთეტი, რომელიც ანესტეზიად საკუთარ ვოკალურ მონაცემებს იყენებდა.

ბათუმის ონკოლოგიური საავადმყოფოს მთავარი ექიმი როსტომ ქიქავა, დაუვიწყარი პიროვნება.

ბათუმლებისა და არა მარტო ბათუმლების საყვარელი და საამაყო პოეტი ქალბატონი ნადიდე გვარიშვილი.

ცნობილი ფილოლოგები: ნოდარ ალანია, ლეილა ლორთქიფანიძე.

ამდენ ცნობილ და საამაყო მამულიშვილს უსწავლია და დაუმთავრებია ჩვენი სკოლა: ნოდარ სიხარულიძე, ქემხაძე მამუკა, იური და ოლეგ დვალები, ბაძგარაძე დიმიტრი, მეფარიშვილი კუკური, ცინცაბაძე იური, კვაჭაძე ოთარი, ჯაველიძე შურა (ალექსანდრე), მითაიშვილი ზურაბი, ჭანტურიშვილი იური და ლამარა, ჭიჭინაძე ჟალე, ჯინჭარაძე გივი, მიქაძე ოთარი, გრიგოლია ალიოშა, ნეჯეთ და ნელი ქადაგიძეები, ერემაშვილი ეთერი, ლევან და გივი უკლება (ლევან უკლება ბათუმის საოლქო კომიტეტის მეორე მდივანი, ხოლო გივი უკლება _ საბჭოთა კავშირში აღიარებული მრავალგზის ორდენოსანი, თევზმჭერი სეინერის კაპიტანი).

პარიზში მცხოვრები, საქვეყნოდ აღიარებული ოქრომჭედელი გუჯი (ელგუჯა) ამაშუკელი ჩვენი სკოლადამთავრებულია. მისი ძმა ნუკრი კი მოსკოვში კინორეჟისორია (მასწავლებელ ნინა კაკაბაძის შვილები).

ჩვენი სკოლის საამაყო მოსწავლე, ოქროსმედალოსანი, საქართველოს დამსახურებული ჟურნალისტი, აჭარის კულტურის მინისტრყ, გაზეთ „საბჭოთა აჭარის“ რედაქტორი, ბატონი ბიძინა მახარაძე ჩვენი სკოლადამთავრებულია.

ცივაძეების დიდი ოჯახიდან სამმა ვაჟმა (ჯემალი, ასლანი, რევაზი) ოქროს მედალზე დაამთავრეს ჩვენი სკოლა და ასახელეს კიდევაც იგი.

ჯემალ ცივაძე _ პირველია, ვინც აჭარიდან ლომონოსოვის სახელობის უნივერსიტეტი დაამთავრა. იურისტია, ეკონომიკის მეცნიერებათა კანდიდატი, ლექციებს კითხულობდა ბათუმის პედაგოგიურ ინსტიტუტში. მუშაობდა ქალაქკომ-ში, საოლქო კომიტეტში, იყო #23 საშუალო სკოლის დირექტორიც.

ასლან ცივაძე _ ქიმიის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი. რუსეთის დიდი აკადემიის ნამდვილი წევრი, მრავალი ქვეყნის მეცნიერებათა აკადემიის წევრი, არის უამრავი შრომის ავტორი. მოღვაწეობს მოსკოვში (მასზე მქონდა ჩაფიქრებული მუზეუმში მთელი კუთხის დათმობა. მაქვს მისი ნაშრომები).

2000 წელს რუსეთის პრეზიდენტის ბრძანებით, ასლანტ ცინცაძეს მიენიჭა მეგობრობის ორდენი.

რევაზ (ცუმგი) ცივაძე _ იურისტი, პოლკოვნიკი, იუსტიციის უფროსი მრჩეველია თბილისში.

ცივაძეებს არაჩვეულებრივი თბილი მოგონებები აქვთ სკოლაზე და აღმზრდელ მასწავლებლებზე, რომლებთანაც არ წყვეტენ ურთიერთობას.

ფილიპე მახარაძე _ საქართველოს დამსახურებული ჟურნალისტი. მასზე ბევრი რამ ვიცოდი და ამიტომ ბათუმიდან თბილისში ჩამოვედი მის სანახავად (ახლა რომ ინტერვიუ ჰქვია). მან ბევრი რამე მომიყვა არამარტო ჩვენს სკოლაზე და პედაგოგებზე, არამედ საერთოდ ბათუმსა და ბათუმლებზეც. აი ასეთი რამ: ახლა სადაც “ინტურისტი” დგას, იდგა დიდი სობორო. კომუნისტებმა, როცა მისი დანგრევა გადაწყვიტეს, მე ავედი სობოროს წვერზე, ჯვარზე და გავაკეთე სალტო. ეს უნიკალური სურათი ახლაც მაქვს. როცა მუზეუმის გახსნა გექნებათ, სხვა საინტერესო რამეებთან ერთად (ჩხიკვიშვილების ოჯახზე) ამ სურათსაც გაჩუქებთო. ახლა ალბათ ეს სურათი მის ოჯახში ინახება.

ცნობილი ქართველი მომღერალი ქალი ტატიანა მახარაძეც ჩვენი სკოლადამთავრებული ყოფილა. ეს ამბავი სრულიად შემთხვევით გავიგე: იგი, უკვე ხანში შესული, ჩვენი მათემატიკის მასწავლებლის ნანი აფხაძის ოჯახში გავიცანი. ძალიან გავიხარე საქვეყნოდ ცნობილი მომღერლის ასე ახლოს ნახვით. საუბარში მან გაიგო, რომ მე ჩვენი სკოლის კურსდამთავრებულებს ვეძებდი. მითხრა: თვითონ მოვსულვარ თქვენთანო. დიდი ხნის წინ დავამთავრე თქვენი სკოლა და ის დიდი სიყვარული სკოლისა და პედაგოგებისა სულ თან დამყვება. ახლაც, როგორც კი ბათუმში ფეხი დავდგი, სკოლისკენ გამომიწია გულმა და ასე აღმოვჩნდი თქვენთანო.

რამდენიმე ხნის შემდეგ, ქალბატონმა ტატიანამ გამომიგზავნა მოგონებები სკოლაზე და თავისი კონცერტების აფიშები (ინახება ჩემთან).

ოპერის მომღერალი ალექსანდრე (ალიკო) ხომერიკიც ჩვენი სკოლის კურსდამთავრებულია. მასზე ჩემმა დედამ მეტად საინტერესო ამბავი მიამბო: ალიკო ჩემს სადამრიგებლო კლასში სწავლობდა. ნიჭიერი, მაგრამ ზედმეტად ცელქი და მოუსვენარი ბიჭი იყო. თურმე, ერთხელ, გაბრაზებულს მისთვის მითქვამს: შვილო, შენ ისე იქცევი, რომ შენგან არაფერი გამოვაო. გავიდა წლები და ალიკომ შემომითვალა: მარო მასწავლებელო, მე თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრის მომღერალი ვარო. ერთხელ, როცა ბათუმში გასტროლებზე იყო, ბილეთიც კი გამომიგზავნაო.

აფხაზეთიდან ლტოლვილი, შრომის ორდენოსანი, გულრიფშის რაიაბრეშუმის დირექტორი, 86 წლის რეზო მხეიძეც ჩვენი სკოლელია. ცნობილმა ექიმმა ლალა ქიქოძემ მიამბო მასზე. მანვე მითხრა, რომ ბათუმის ტრიკოტაჟის ფაბრიკის მთავარი ინჟინერი რეზო მუქერიაც ჩვენი სკოლელი ყოფილა, რომ რეზოს ძალიან უყვარდა მასწავლებლები: ნიკიფორე გეგელია და ელენე მჟავანაძე.

ნოდარი და ვალენტინა (და-ძმა) პროცენკოები. ნოდარი სახელმწიფო უნივერსიტეტში მათემატიკის მეცნიერებათა დოქტორია (გვარი შეცვლილი აქვს _ გოგუაძე). ვალენტინა პროცენკოს კი წარმატებით დაუმთავრებია ჩვენი სკოლა, მერე _ სოხუმის სასოფლო-სამეურნეო ინსტიტუტი. 1937 წ. ვალენტინა, მისი ქმარი და მამა გადაუსახლებიათ. 12 წლის შემდეგ ვალენტინა დაბრუნებულა და დიდი ხნის განმავლობაში მუშაობდა მახვილაურის მეურნეობაში აგრონომად. მისი, როგორც მოწინავე მუშაკის, გვარი ხშირად იბეჭდებოდა გაზეთებში.

ჩვენი სკოლის პედაგოგები სიამაყით ამბობენ: ჩვენი აღზრდილები არიან ექიმები: კუკური ბეჟანიძე, ვერაგულად მოკლული ოთარ მელია. სტალინური პრემიის ლაურეატ გიორგი სიორიძეს წარმატებით დაუმთავრებია ჩვენი სკოლა. მას ზესტაფონის ფერო-მანგანუმის ქარხანაში უმუშავია და იქიდან ყოფილა წარდგენილი სტალინური პრემიის ლაურეატობაზე.

1999 წლის 28 ივლისს ქართული გაზეთები, რადიო, ტელევიზია იუწყებოდა, რომ ავიაკონსტრუქციის ისტორიაში შეიქმნა პირველი ქართული კოსმოსური რეფლექტორი, რომელსაც დიდი სამხედრო, სამოქალაქო და სამეცნიერო მნიშვნელობა ენიჭებოდა.

ცნობას თან ახლდა კონსტრუქციის ავტორის _ ელგუჯა მეძმარიაშვილის ფოტოსურათი.

სახელი და გვარი მეცნო. დედას მოსწავლე იყო. მოვძებნე სურათები. გამიმართლა.

ელგუჯა მეძმარიაშვილი ჩვენი სკოლის საამაყო მოსწავლე, ოქროს მედალოსანი გახლდათ.

აღნიშნული ნაკეთობის დამზადებაში მონაწილეობდნენ: მიხეილ ჯანიკაშვილი და ვასილ ურუშაძე. ორთავე ჩვენი სკოლის კურსდამთავრებულები, მედალოსნები იყვნენ.

ელგუჯა მეძმარიაშვილი ახლა სამხედრო, ტექნიკის მეცნიერებათა დოქტორი, საქართველოს მეციერებათა ეროვნული აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი, პროფესორი, გენერალ-მაიორი, სახელმწიფო პრემიის ლაურეატია. მას მიღებული აქვს საქართველოს უმაღლესი სახელმწიფო ჯილდო _ ვახტანგ გორგასლის პირველი ხარისხის ორდენი; საქართველოს, რუსეთისა და სხვა ქვეყნების ორდენები და მედლები.

როდესაც ელგუჯა მეძმარიაშვილს საზეიმო ვითარებაში გადაეცა დამსახურებული ჯილდო, საქართველოს კულტურის მაშინდელმა მინისტრმა _ დავით ჩხიკვიშვილმა ყურში თურმე ჩუმად ჩასჩურჩულა: „რაც კარგები ვართ, პირველსკოლელები ვართო“.

ამ ადამიანების პიროვნული ღირსებები, მათი დამსახურება ქვეყნისა და საზოგადოებრიობის წინაშე მავალდებულებს საკადრისი პატივი მივაგო სკოლას, რომელშიც ისინი აღიზარდნენ. მიმაჩნია, შეიქმნას მუზეუმი, რომელიც ნათელს მოჰფენს სკოლისა და მისი პედაგოგიური პერსონალის კეთილშობილურ საქმიანობას. მომავალ თაობას კი გაუღვიძებს ინტერესს _ ისწავლონ ბეჯითად, იყვნენ წარმატებულები და გამოადგნენ სამშობლოს მისი მომავლის შენებაში.

2000 წლის 26 სექტემბრის დადგომას ველოდი მთელ ათ წელზე მეტ ხანს. წარმოდგენილი მქონდა, თუ როგორ სადღესასწაულოდ აღინიშნებოდა სკოლის საიუბილეო 100 წლის თარიღი არა მარტო ჩვენს სკოლაში, არამედ მთელს ქალაქში. ვიცოდი, რომ მოვიწვევდით ყველას, ვინც ჩვენი სკოლა დაამთავრა, ვისაც ჩვენს სკოლაში უმოღვაწია. ყველანი ხომ მპირდებოდნენ _ ოღონდაც თქვენ ჩვენი სკოლის მუზეუმი შექმენით, ჩვენ შეგვახვედრეთ ერთმანეთს და რას არ გავუკეთებთ სკოლასო. საუბედუროდ, თითქმის დამთავრებული ოთახი დამინგრიეს. შიგ რაც იყო, სადღაც გაიტანეს და მერე საერთოდ გაქრა. მეც, რამდენიმე წელი, თითქმის აღარაფერი გამიკეთებია. ველოდი რაღაცას, მაგრამ რას, არ ვიცოდი. მინდოდა საოლქო კომიტეტის მდივანთან შესვლა, მაგრამ მირჩიეს: ამ არეულობის დროს მაგისთვის ვისა სცხელაო. არადა, დრო მიდიოდა და მიდიოდნენ ჩვენი საამაყო სკოლადამთავრებულებიც. დოდო ქინქლაძის გარდაცვალება ჩემთვის საშინელება იყო. იგი ჩვენი სკოლის საამაყო მასწავლებელი და ენციკლოპედია იყო. რამდენი რამე გავაკეთეთ ერთად და როგორი დიდი იმედი გვქონდა, რომ აუცილებლად ექნებოდა ჩვენს სკოლას მუზეუმი (მხოლოდ ოთახზე იყო ლაპარაკი).